Esta brillante colección de pintura abstracta, principalmente tintas y pintura acrílica sobre papel, se muestra desplegada en varios conjuntos de obras asociadas según criterios tonales y composicionales, en la espaciosa y bien iluminada sala de exposiciones del Instituto Cervantes de Atenas.
Dispuestas en una secuencia temática que abarca un arco de 360 grados, presentan desde imágenes que sugieren la quietud de las piezas arqueológicas hasta otras que transmiten la fuerza primitiva del mundo natural del Mediterráneo.
La exposición forma parte de las celebraciones dedicadas a Miguel de Cervantes, organizadas con motivo del 400 aniversario de su muerte.
Las piezas que la componen trasladan poderosos ecos contemporáneos de la literatura cervantina, tan influyente como enigmática. Mientras que el noble hidalgo, con la mente trastornadas por heroicas ficciones, abraza los áridos parajes manchegos, las obras expuestas traen a la mente del espectador horizontes igualmente amplios, un paisaje de poderosa luz y sombra, de color profundamente intenso y luminoso, pero expandido con una implícita presencia del mar.
Al igual que el creador del Quijote, Elpis Georgiadis trae a su arte su personal experiencia de la emigración y la distancia, y las emociones que la acompañan: el descubrimiento y la nostalgia. Nacida en Lesbos, se crió y educó entre Nueva York y Grecia. Ya adulta, vivió en Roma y en la actualidad reside en Atenas, y su obra se mueve con facilidad a través de los múltiples paisajes, reales e imaginarios, de Cervantes.
Es sobre todo el sentido de movimiento de estas pinturas, y de duda alucinatoria sobre los límites de lo real y lo imaginado, lo que recuerda a los tropos distintivos del arte clásico castellano. La acción tiene lugar en los mismos espacios interiores y hablan un lenguaje visual parecido, que da cabida tanto a la melancolía como a la alegría, a la soledad y al compromiso, con formas orgánicas –semillas, flores, olas, viento, tierra, sangre, piedra– que pueden ser también consideradas en la estela de la pintura española, desde El Greco (sorprendentemente apropiado en este caso) hasta Joan Miró.
Las obras son deliberadamente de pequeño formato, pues invitan al espectador a acercarse para apreciar el detalle de su precisa factura, si bien nunca completamente controlada, medium running con la trama del papel. Pueden también ser contempladas a media distancia, como familias o secuencias de imágenes unidas tanto por los tonos y la luminosidad como por la disposición física de las obras. Esta presentación colectiva refuerza el sentido individual que invocan, desde formas femeninas sorprendidas en el momento de la creación de nueva vida, hasta el romper explosivo de las olas y el poder salvaje de la naturaleza en movimiento, rebosante de matices de azules, amarillos y rojos primarios.
En su mayoría, estas pinturas rebosan vida y energía. La excepción es un conjunto de obras más meditativas, inquietantes incluso (Tinta/papel 1991-92), las cuales aunque no abandonan la abstracción son también poderosamente figurativas. Se trata principalmente de tintas en negro y un rojo telúrico, oscuro –el rojo de la sangre seca o de la luz que se filtra apenas a través de un rubí en bruto–, y son piezas más contundentes, más sosegadas y contemplativas. Y al igual que el resto de las obras expuestas son, sí, abstractas, pero están a un paso, un solo paso, del realismo.
Aled Gruffydd Jones
Catedrático de Historia
Universidad de Aberystwyth
Elvis Elpis Georgiadis: Εσωτερικά/εξωτερικά τοπία. Δον Κιχώτης. Συλλογισμοί.
Αυτή η λαμπρή συλλογή από αφηρημένους πίνακες ζωγραφικής που αποτελείται κυρίως από μελάνι και ακρυλικό σε χαρτί εκτίθεται σε ενότητες που «αναπνέουν» με φρεσκάδα μεταξύ τους ανά χρώμα και σύνθεση σ’ ένα καλοφωτισμένο χώρο στο Ινστιτούτου Θερβάντες της Αθήνας. Τα έργα έχουν αναρτηθεί σε θεματικές ενότητες, σε μια ακολουθία που σχηματίζει ένα τόξο σχεδόν 360 μοιρών ξεκινώντας από κάποιες εικόνες που υπαινίσσονται την ηρεμία των αρχαιολογικών αντικειμένων και καταλήγοντας σε άλλες που θυμίζουν τον αυξανόμενο στοιχειώδη δυναμισμό του φυσικού κόσμου της Μεσόγειου.
Η έκθεση αποτελεί μέρος της ελληνικής συμβολής στον διεθνή εορτασμό για την ζωή του Θερβάντες, στην 400η επέτειο του θανάτου του και φέρει δυναμικούς συγχρόνους αντιλάλους αυτής της μεγάλης, αινιγματικής μορφής της λογοτεχνίας. Ενώ ο νους του ευγενούς ήρωα κατακλυζόταν από ρομαντικά οράματα στα ξηρά εσωτερικά τοπία της Λα Μάντσα, αυτές οι εικόνες φέρνουν στον νου παρόμοιους ευρείς ορίζοντες, ένα τοπίο ισχυρών σκιών και φωτός και βαθιά εμποτισμένα ηλιόλουστα χρώματα ενός τοπίου όπου υπονοείται η παρουσία της θάλασσας. Όπως κι ο δημιουργός του Δον Κιχώτη, έτσι και η Elpis Elvis Georgiadis εσωκλείει στην τέχνη της την προσωπική εμπειρία της μετανάστευσης και του εκτοπισμού, με όλα τα παρελκόμενα συναισθήματα της έκπληξης και της λαχτάρας. Γεννήθηκε στην Λέσβο, μεγάλωσε και σπούδασε στη Νέα Υόρκη και στην Ελλάδα, ενώ ως ενήλικη έζησε στην Ρώμη και τώρα στην Αθήνα. Το έργο της κινείται εύκολα μέσα στα πραγματικά και φανταστικά τοπία του Θερβάντες.
Πάνω απ’ όλα, η εντύπωση της κίνησης που προκαλούν αυτές οι ζωγραφιές, καθώς και η παραίσθηση της αβεβαιότητας στα όρια του πραγματικού και του φανταστικού, είναι αυτό που θυμίζει την ιδιαίτερη αλληγορία της κλασσικής καστιλλιάνικης τέχνης. Η δράση συμβαίνει μέσα στους ίδιους εσωτερικούς χώρους και μιλάνε μια παρόμοια οπτική γλώσσα, η οποία επιτρέπει τόσο την μελαγχολία όσο και την χαρά, την απομόνωση και την πλήρη εμπλοκή με την φύση και τις οργανικές μορφές – σπόρους, άνθη, κύματα, άνεμο, χώμα, αίμα, πέτρες – που επίσης συναντάμε στο πανόραμα της ισπανικής τέχνης από τον Ελ Γκρέκο (απρόσμενα κατάλληλος, στην περίπτωσή μας) ως τον Ζουάν Μιρό. Οι ατομικές συνθέσεις ηθελημένα μικρές σε μέγεθος προσκαλούν τον θεατή να τα πλησιάσει για να εκτιμήσει την ακριβή λεπτομέρεια και το υλικό που τρέχει και ποτίζει την υφή του χαρτιού. Λειτουργούν, ωστόσο το ίδιο καλά όταν τα βλέπει κανείς και από μια μεσαία απόσταση, ως ομάδες ή ακολουθίες εικόνων, που χαρακτηρίζονται από το κοινό χρώμα, τόνο, φωτισμό ή συνεγκατάσταση. Η συλλογική τους παρουσία ενισχύει την εντύπωση που προκαλούν ως μονάδες, από γυναικείες μορφές που απαθανατίζονται στην στιγμή που δημιουργούν νέα ζωή, ως το εκρηκτικό ξέσπασμα του κύματος και την άγρια δύναμη της εν κινήσει φύσης που εκρήγνυται με έντονες σκιές αγνού κυανού, κίτρινου και κόκκινου.
Ως επί το πλείστον, αυτές οι εικόνες σφύζουν από ζωή, ξεχειλίζουν από ενέργεια. Η εξαίρεση είναι μια ομάδα από πίνακες που προκαλούν στοχασμό, ακόμη και ταραχή, θα έλεγε κανείς (Tinta/papel 1991-2), οι οποίοι, παρ’ όλο που είναι κι αυτοί αφηρημένοι, είναι ταυτοχρόνως και έντονα απεικονιστικοί στην μορφή τους. Πρόκειται κυρίως για μελάνια σε πυκνό μαύρο και σκοτεινό γήινο κόκκινο, το κόκκινο του ξεραμένου αίματος, ή του φωτός που γλιστράει αχνά μέσα από το ακατέργαστο και άκοπο ρουμπίνι. Αυτά είναι πιο βαριά, πιο στατικά, πιο στοχαστικά. Χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή, όπως και όλα τα αφηρημένα έργα αυτής της σημαντικής, έκθεσης, που βρίσκονται μόλις ένα μικρό βήμα από τον ρεαλισμό.
Aled Gruffydd Jones
Αθήνα, 7-8 Ιουνίου 2016.
“No temo a las brujas, duendes, apariciones, gigantes vanidosos, canallas, villanos, etc. de hecho a ningún tipo de ser, excepto a los seres humanos” (Francisco de Goya).
¿Quién fue Francisco de Goya? ¿El pintor de una sociedad galante ajena a la historia? ¿El intelectual ilustrado que enarbola la bandera de la bondad del humanismo? ¿El afrancesado, defensor de los ideales de la revolución francesa: libertad, igualdad y fraternidad? ¿El hombre de pueblo, crítico con el poder establecido? ¿El artista romántico que plasma en sus telas el abismo de la irracionalidad? ¿O el precursor del Surrealismo que bucea en las pesadillas del subconsciente? ¿Quién fue? ¿Quién es? Goya es todos ellos y ninguno, todos son ciertos y no al mismo tiempo; la riqueza de su obra y la complejidad de su personalidad hace que el encasillamiento en una corriente o principio estético no pueda transmitir ni analizar la profundidad y transcendencia de su obra.
Pensemos en un poliedro de espejos; adentrarse en la obra y personalidad de Goya es como estar frente a ese espejo, los reflejos serán múltiples, variados y siempre cambiantes. Goya, testigo de una época convulsa, nos proyecta imágenes, que no han perdido nada de su actualidad, desde su tiempo al nuestro, y ahí radica su grandiosidad, en la modernidad de su obra, en el impacto y el poder que aún tienen sus imágenes en nuestra imaginación, todos y cada uno de nosotros podemos vernos, reconocernos en su obra. Goya nos atrae y nos fascina sin saber muchas veces por qué.
Nos advierte el artista en uno de sus grabados: “El sueño de la razón produce monstruos”. Sueños de la razón, monstruos de la verdad. Razón, sueño, monstruos. En este taller proponemos un acercamiento a la obra y vida de Goya, obra y vida escindidas entre las virtudes de la razón y el abismo de lo irracional, entre el humanismo ilustrado y la constatación de lo violento y lo tenebroso de la naturaleza humana, entre la luz del conocimiento y las tinieblas del corazón del hombre.
[Texto: Inés Martín]
Datos prácticos
Jueves, 2 de junio de 2016, de 19.00 a 21.00
Biblioteca Instituto Cervantes de Atenas
Actividad en español y gratuita.
Participantes: máximo 25 personas; nativos y no nativos a partir de nivel B2.
Coordinadora: Inés Martín Expósito, profesora de Español Lengua Extranjera
Inscripción previa obligatoria (hasta el martes 31 de mayo): bibate1@cervantes.es,
tel. , ext. 6032. El personal de la biblioteca le enviará un correo de confirmación
Tal vez haya en nuestro interior un niño que sea quien sienta tales miedos. Intenta, pues, Sócrates, disuadirle de temer a la muerte.
Platón
¿Qué es el yo? ¿Estamos compuestos de un cuerpo y un alma? Si es así, ¿es el cuerpo perecedero y el alma, inmortal? ¿Y qué nos cabe esperar tras la muerte? En el Fedón, uno de sus principales diálogos, Platón (427-347 a. de C.) intenta dar respuesta a estas cuestiones capitales de la filosofía. A lo largo del texto, el pensador ateniense elabora su famosa teoría de la inmortalidad del alma y delinea su concepción de la buena vida. Tales ideas echaron con el tiempo los cimientos de la cultura occidental.
En nuestro encuentro del próximo martes 24 de mayo examinaremos detalladamente este diálogo platónico; en particular, discutiremos hasta qué punto la concepción dualista (cuerpo-alma) y las cuatro pruebas de la inmortalidad que presenta Platón son relevantes desde la perspectiva que nos ofrece la filosofía contemporánea.
Dr. Marcos G. Breuer
www.marcosbreuer.com
Datos prácticos
Martes, 24 de mayo, de 19.30 a 21.00
Biblioteca Instituto Cervantes de Atenas
Actividad en español y gratuita
Participantes: máximo 30 personas; nativos y no nativos a partir de nivel B2
Coordinador: Marcos Breuer (escritor y filósofo argentino)
Inscripción previa obligatoria (hasta el lunes 23 de mayo): bibate@cervantes.es, tel. 210 363 4117, ext. 6032. El personal de la biblioteca le enviará un correo de confirmación.
Taller de lectura para celebrar el Día del Libro en el
IV Centenario de la muerte de Miguel de Cervantes.
Dicen que don Quijote volvió a salir por cuarta vez de La Mancha, ¡sí, por cuarta vez!, a recorrer con Sancho Panza el ancho mundo de la lengua castellana en busca de nuevas aventuras.
Hay rastros de sus pisadas desde Tierra del Fuego hasta Texas, y desde la costa del Pacífico hasta el Mediterráneo, e incluso mucho más allá. Es casi imposible encontrar un autor de nuestras geografías por cuyas páginas no hayan transitado, siquiera un solo día, el caballero andante y su escudero.
De hecho, ¿no has leído ultimamente un poema, un ensayo o un relato de alguno de tus autores preferidos que te recuerde al Quijote? ¿Quieres compartir esos fragmentos con nosotros? ¿O te gustaría leer para nosotros un fragmento de la obra original? Seguro que eso alegrará enormemente al Caballero de la Triste Figura y le dará nuevas fuerzas para seguir su camino.
Dr. Marcos G. Breuer
www.marcosbreuer.com
DATOS PRÁCTICOS
Lugar: Biblioteca Juan Carlos Onetti
Día: Miércoles, 20 de abril de 2016
Hora: 19.30-20.30 h.
Presentación e introducción al taller: Marcos Breuer
Lecturas en griego y español
Si quieres leer, gracias por contactar con la biblioteca hasta el martes 19 de abril, indicando el texto (autor y título) seleccionado (máximo 25 líneas por persona): tel. 210 363 4117, ext. 6032, bibate@cervantes.es
Εργαστήρι Ανάγνωσης για τον εορτασμό της Ημέρας του Βιβλίου στην Επέτειο των 400 χρόνων από το θάνατο του Miguel de Cervantes.
Λέγεται ότι ο Δον Κιχώτης έφυγε για τέταρτη φορά από την Λα Μάντσα -μάλιστα, για τέταρτη φορά- για να διασχίσει μαζί με τον Σάντσο Πάνθα τον μεγάλο κόσμο της ισπανικής γλώσσας αναζητώντας καινούργιες περιπέτειες.
Υπάρχουν ίχνη από το πέρασμά τους από τη Γη του Πυρός μέχρι το Τέξας και από την Ακτή του Ειρηνικού μέχρι τη Μεσόγειο και ακόμη πάρα πέρα. Είναι σχεδόν απίθανο να βρει κανείς συγγραφέα σε όλο τον ισπανόφωνο κόσμο, από τις σελίδες του οποίου να μην έχει περάσει έστω και μια φορά ο περιπατητής ευγενής και ο ιπποκόμος του.
Και πράγματι, δεν έχεις διαβάσει τελευταία κάποιο ποίημα, δοκίμιο ή διήγημα κάποιου αγαπημένου σου συγγραφέα που να σου θυμίζει τον Δον Κιχώτη; Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας αυτά τα αποσπάσματα; Ή, θα σου άρεσε να μας διαβάσεις κάποιο απόσπασμα από το πρωτότυπο έργο; Σίγουρα αυτό θα δώσει μεγάλη χαρά στον Ιππότη της Ελεεινής Μορφής και νέες δυνάμεις για να συνεχίσει το δρόμο του.
[Κείμενο: Marcos Breuer]
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Τόπος: Biblioteca Juan Carlos Onetti
Ημέρα: Τετάρτη 20 Απριλίου 2016
Ώρα: 19.30-20.30 h.
Παρουσίαση και εισαγωγή στο Εργαστήρι: Marcos Breuer
Ανάγνωση στα ελληνικά και τα ισπανικά
Εάν επιθυμείς να διαβάσεις μπορείς να επικοινωνήσεις με την Βιβλιοθήκη μέχρι την 19 Απριλίου, αναφέροντας το κείμενο (συγγραφέα και τίτλο) που έχεις επιλέξει (μάξιμουμ 25 γραμμές ανά άτομο): Tηλ. 210 363 4117 (εσωτ. 6032), bibate@cervantes.es
… El vino
fluye rojo a lo largo de las generaciones
como el río del tiempo… [1]
¿Quién dijo que no se puede tomar una copa de vino dentro de una biblioteca?
¿Y quién dijo que unas palabras no bastan para embriagar?
El lunes 21 de marzo de 2016 – Día Internacional de la Poesía – a las 19.30, en la Biblioteca Juan Carlos Onetti, leeremos poemas relacionados con la bebida más famosa de la historia de la Humanidad.
Desde los epigramas de la Grecia Antigua hasta los poemas del mundo hispano, tendremos la oportunidad de ver el vino sembrar poesía en nuestros corazones [2], a través de una lectura bilingüe, con traducciones especialmente hechas para la ocasión.
El evento cuenta con la colaboración del programa Biblioteques amb DO del Servei de Biblioteques de la Generalitat de Catalunya, que, con un gesto amable, aporta el vino que se ofrecerá después de la lectura!
Leerán los poemas: Martha Moreleón y Sofía Sakketa
Coordinación: Christos Siorikis
¡Os esperamos!
[Texto: Christos Siorikis]
… Το κρασί
τρέχει κόκκινο από γενιά σε γενιά
σαν το ποτάμι του χρόνου… [1]
Ποιος είπε πως δεν μπορείς να πιεις ένα ποτήρι κρασί μέσα σε μια βιβλιοθήκη; Και ποιος είπε ότι δεν αρκούν μερικές λέξεις για να μεθύσεις;
Τη Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016 – Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης – στις 19.30, στη Βιβλιοθήκη Χουάν Κάρλος Ονέττι, θα διαβάσουμε ποιήματα για το πιο διάσημο ποτό στα χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης ιστορίας.
Από τα επιγράμματα της Αρχαίας Ελλάδας μέχρι τα ποιήματα του ισπανόφωνου κόσμου, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε το κρασί να σπέρνει ποίηση στις καρδιές μας [2], μέσα από μια δίγλωσση ανάγνωση, με μεταφράσεις ειδικά καμωμένες για την περίσταση.
Η εκδήλωση πραγματοποιείται με τη συνεργασία του προγράμματος Βιβλιοθήκες με Ονομασία Προέλευσης των Υπηρεσιών Βιβλιοθηκών της Καταλονίας, το οποίο ευγενικά μας προσφέρει το κρασί που θα προσφερθεί μετά την ανάγνωση!
Διαβάζουν οι: Μάρτα Μορελεόν και Σοφία Σακκέτα
Συντονισμός: Χρήστος Σιορίκης
Σας περιμένουμε!
Comentarios recientes