Blog del Instituto Cervantes en Utrecht

Por Kristina Goikoetxea Langarika, escritora
Traducción: Trees Haverkort en Jose Keijzer

El próximo enero de 2014 comenzaré a impartir en el Instituto Cervantes un Taller de Escritura Creativa. En seis clases los sábados alternos durante tres meses compartiré mi experiencia como escritora en un idioma adoptado y les ayudaré a contar su historia. Todos tenemos una historia que desea ser contada, no importa el idioma en el que se haga. Por ello, animo tanto a los estudiantes de español como a los hispanohablantes a que se unan a nuestro taller para escribir y aprender los unos de los otros.

“Lo que más importa es la historia que quieres contar, no el idioma en el que la escribes. Del mismo modo que en la música, lo que más importa es la melodía que inventas y no el instrumento en el que la tocas,” así me respondió el escritor iraní Kader Abdolah en las clases de escritura creativa en Utrecht cuando le comenté que a veces me sentía insegura al escribir en un idioma que no dominaba como mi lengua materna: el neerlandés. “El idioma siempre te lo puede corregir alguien, pero la historia sólo la puedes inventar tú”. A partir de ese día prometí nunca más utilizar el idioma como excusa para no contar mi historia. Una vez abandoné los miedos y las inseguridades, pude dejar que la historia fluyera en este nuevo idioma adoptado por mí. Para mi asombro, escribir en neerlandés me dio un tipo de libertad que hasta el momento desconocía. En el 2007 se publicó mi primera novela escrita directamente en neerlandés con la Editorial De Geus. Desde entonces, no he dejado de escribir en esta lengua. Y lo más importante, he perdido el miedo a escribir en mi propio idioma: el castellano, aunque tengo que confesar que mi voz en mi lengua materna suena algo diferente.

Durante el taller exploraremos el proceso creativo del escritor, su profesión y las herramientas con las que cuenta, pero sobre todo nos dedicaremos a escribir y a escribir para descubrir así que nosotros también llevamos nuestro escritor dentro.

Horario: 10:30 a 13:30 los días 11 y 25 de enero; 8 de febrero y 1, 15 y 29 de marzo

El bureau WBTV concede 18 PE
El curso está dirigido a hispanohablantes y a holandeses con un nivel C1/C2.
Número de plazas: mínimo 6, máximo 12

La inscripción se realiza en  https://clicutrecht.cervantes.es/es/cursos/4091

Door Kristina Goikoetxea Langarika, schrijver
Vertaling: Trees Haverkort en Jose Keijzer

Januari 2014 begin ik als docent bij Instituto Cervantes met de workshop Creatief Schrijven. Op zes zaterdagen verspreid over drie maanden zal ik met jullie mijn ervaringen delen als schrijver in een vreemde taal en helpen bij het vertellen van jullie verhaal. Wij hebben allemaal een verhaal dat we graag zouden willen vertellen, ongeacht de taal die we gebruiken. Daarom nodig ik zowel cursisten Spaans als Spaanstaligen van harte uit onze workshop schrijven te volgen en om van elkaar te leren.

Het is niet de taal die het allerbelangrijkste is als je een verhaal wilt vertellen. Net als bij muziek, is de melodie die je bedenkt het allerbelangrijkste en niet het instrument waarop je speelt”, dat antwoordde de Iraanse schrijver Kader Abdolah tijdens de lessen creatief schrijven in Utrecht toen ik het er met hem over had dat ik me soms onzeker voelde om in het Nederlands te schrijven, een taal die ik niet beheers zoals mijn moedertaal. “De taal kun je altijd door iemand laten corrigeren, maar het verhaal kan alleen jij creëren”. Vanaf die dag nam ik me voor de taal nooit meer als excuus te gebruiken om mijn verhaal niet te vertellen. Toen ik eenmaal los was van angsten en onzekerheden, kon ik het verhaal laten stromen in deze voor mij nieuwe, vreemde taal. Tot mijn verbazing, gaf het schrijven in het Nederlands mij een soort vrijheid die ik tot dat moment niet gekend had. In 2007 publiceerde ik bij uitgeverij De Geus mijn eerste, direct in het Nederlands geschreven roman. Vanaf toen ben ik in deze taal blijven schrijven. En het belangrijkste is dat ik ook de angst ben kwijtgeraakt om in mijn eigen taal, het Castiliaans, te schrijven. Ook al moet ik toegeven dat mijn stem in mijn moedertaal wel iets anders klinkt.

Tijdens de workshop onderzoeken wij het creatieve proces van de schrijver, zijn beroep en de instrumenten die hij gebruikt om te vertellen. Maar wij concentreren ons vooral op het schrijven zelf en we schrijven om te ontdekken dat in ons een schrijver schuilt.

Tijdstip: 10.30 a 13.30 uur. Data: 11 en 25 januari, 8 februari en 1, 15 en 29 maart

Het bureau WBTV kent 18 PE toe aan deze cursus

De cursus is bedoeld voor Spaanstaligen én Nederlanders met niveau Spaans C1/C2.

Aantal plaatsen: minimaal 6, maximaal 12

Inschrijven kan via https://clicutrecht.cervantes.es/es/cursos/4091

Entrevista realizada por Mar Juárez. Traducción Erik Coenen.

El traductor y profesor de literatura española de origen holandés, Erik Coenen, presentará el próximo jueves 24 de octubre la traducción al neerlandés de La Fábula de Polifemo y Galatea, del poeta y dramaturgo español Luís de Góngora, en el Instituto Cervantes de Utrecht. Coenen ha sido profesor de literatura española en la Universidad de Nimega y actualmente enseña teoría literaria en la Universidad Complutense de Madrid. Es autor de varios manuales de historia de la literatura española; de ediciones críticas de obras de Pedro Calderón de la Barca (Amar después de la muerte, A secreto agravio, secreta venganza, La selva confusa) y de traducciones al neerlandés de autores como Cervantes, Calderón, Quevedo, Antonio Machado, Unamuno, Borges y Muñoz Molina.

Dada su experiencia como docente y autor de obras relacionadas con la historia de la literatura española, ¿qué aspectos destacaría como los más interesantes de estos estudios?

R: De mis propios estudios en particular, destacaría la recuperación de La selva confusa, que es la primera comedia fechable de Calderón, que se conservaba en un manuscrito autógrafo pero que no había sido editado. Faltaba en todas las ediciones de comedias de Calderón. Si me está preguntando en general por el valor de los estudios en historia literaria, diría que no hay fenómeno -social, económico, político, cultural, artístico- que se pueda entender en profundidad fuera de su evolución histórica. La literatura en lengua española posee, además, una serie de textos y hasta géneros enteros de valor universal, que trascienden su momento histórico. Pienso, no sólo en el Quijote, sino en La Celestina, la novela picaresca, el teatro del Siglo de Oro de Lope y Calderón, unos cuantos poemas de Fray Luis de León, o la poesía de Quevedo y de Góngora.

¿Qué retos han supuesto para usted las traducciones de textos de grandes autores tales como Cervantes, Quevedo o Machado?

R: Me he dedicado sobre todo a la traducción de Calderón. En el caso de La vida es sueño, puedo decir que dediqué varias décadas en conseguir una versión aceptable según mi propio criterio. El mayor reto en la traducción de textos en verso no es siquiera el encontrar rimas, sino, primero, que esas rimas no resulten rebuscadas, forzadas, y el conseguir un resultado que satisfaga como poesía; y segundo, que siga sonando como la voz del autor. Esto último significa estudiar muy bien su estilo, sus giros, su léxico y hasta su visión del mundo para intentar no traicionarle. Espero haber conseguido que, digamos, mis traducciones de la poesía de Borges no suenan igual que las de Góngora. Con todo, hay que reconocer que es irremediablemente anacrónico pretender reescribir a Quevedo o Calderón en el holandés del Siglo XX o XXI, pues con los siglos no sólo cambia el idioma, sino también los conceptos. Cambia la manera de pensar que queda plasmado en el idioma. Lucho siempre con este problema y no consigo resolverlo. Me planteo algo así como esta pregunta: «¿cómo diría esto el autor, cómo redactaría este cuarteto, si, en vez de expresarse en el castellano del Siglo XVII se expresara en el holandés de mi tiempo?», pero claro, si Góngora naciera en el polder en nuestro tiempo, no escribiría como escribía un cordobés del suyo. Cualquier escritor compone con sus experiencias vitales, que están vinculadas con su época y se expresan a través de un lenguaje peculiar a esa época. De allí que existe en el fondo de estas traducciones, como he dicho, un anacronismo sin solución. En cuanto a Machado: poetas como él, o Jorge Manrique, o Fray Luis de León, son especialmente difíciles de traducir por la aparente sencillez de su expresión, que no permite apenas hipérbatos o circunloquios en la traducción. En ese sentido, Góngora o Calderón dan más libertad al traductor. Finalmente, menciona usted a Cervantes; el haber traducido algo suyo queda bien en mi currículum, pero realmente sólo traduje El retablo de las maravillas, con cuyo estilo me sentí, francamente, incómodo; demasiadas cosas parecen arbitrarias en el texto. Para empezar, los extraños nombres de los personajes, que no se podían ni dejar ni traducir. Nunca me acabó de satisfacer aquella traducción.

En relación a la conferencia del próximo jueves, ¿cuáles han sido las razones que le han llevado a traducir La Fábula de Polifemo y Galatea?  

R: Hay una razón muy egoísta: era una oportunidad para leer a fondo el Polifemo. Pero también creo que tenía razón Dámaso Alonso, que es un poema de extraordinaria perfección formal, y por tanto, un regalo a la literatura universal que merece ser compartido con quienes no sepan leer español lo suficiente para disfrutar el original. Y ahora, después de traducirlo, me parece aún mejor que antes: al lado del Polifemo, las octavas de cualquier otro poeta resultan flojas y faltas de densidad. Creo que el texto merece ser traducido, y como otros que lo sabrían hacer mejor que yo no lo hacen, me propuse hacerlo yo.

¿Qué interés puede despertar este poema de Luís de Góngora en el lector neerlandés?

R: Espero que disfrutar de la buena literatura. Aparte de la mera curiosidad. Vamos, los mismos motivos que le llevarían a leer la Eneida o la Divina comedia. Pero no me corresponde a mí contestar a la pregunta; que lo digan los lectores. A Guus Middag, que reseñó el libro para NRC Handelsblad, le gustó menos el Polifemo que un soneto contra el matrimonio que incluí en la antología…

¿A qué público está dirigida su conferencia?

R: La conferencia la imparto en holandés porque, a fin de cuentas, presento una traducción al holandés. Espero que vayan traductores, porque de eso voy a hablar en parte, pero también cualquier persona que quiera pasar un rato disfrutando de la buena poesía. Es ese el público que he tenido en mente al preparar la conferencia.

Vertaler en docent Spaanse Literatuur Erik Coenen presenteert donderdag 24 oktober in Instituto Cervantes zijn Nederlandse vertaling van La Fábula de Polifemo y Galatea van de Spaanse dichter en toneelschrijver Luís de Góngora. Coenen was docent Spaanse letterkunde aan de Universiteit van Nijmegen en doceert tegenwoordig Literatuurwetenschap aan de Complutense Universiteit van Madrid. Hij is tevens auteur van diverse handboeken over de Spaanse literatuurgeschiedenis, van kritische edities van werken van toneelschrijver Pedro Calderón de la Barca (Amar después de la muerte, A secreto agravio, secreta venganza, La selva confusa) en van vertalingen van schrijvers als Cervantes, Calderón, Quevedo, Antonio Machado, Unamuno, Borges y Muñoz Molina.

Gezien uw ervaring als docent en auteur van boeken over Spaanse literatuurgeschiedenis, wat zijn voor u de meest interessante aspecten daarin?

A: Wat mijn eigen onderzoek betreft, zou ik de herontdekking van La selva confusa noemen, het vroegst dateerbare toneelstuk van Calderón, dat in een auteurshandschrift bewaard is gebleven maar nooit is uitgegeven. Het ontbreekt in alle uitgaven van zijn toneel. Als u met uw vraag in het algemeen doelt op het belang van literairhistorische studies, zou ik antwoorden dat geen enkel verschijnsel –op sociaal, economisch, politiek of cultureel vlak– werkelijk kan worden doorgrond los van zijn historische ontwikkeling.  De Spaanstalige literatuur omvat bovendien een aantal teksten, en zelfs hele genres, die een universele waarde bezitten die boven hun historisch moment uitstijgt. Ik denk daarbij niet alleen aan Don Quichot, maar ook aan La Celestina, de schelmenroman, het toneel van de Gouden Eeuw van Lope de Vega  en Calderón, een handvol gedichten van Fray Luis de León, de poëzie van Quevedo en van Góngora…

Wat zijn voor u de uitdagingen geweest om werken van beroemde schrijvers als Cervantes, Quevedo of Machado te vertalen?

A: Ik heb me vooral gewijd aan het vertalen van Calderón. In het geval van Het leven is droom kan ik stellen dat het me tientallen jaren gekost heeft om een voor mij aanvaardbare versie te krijgen. De grootste uitdaging van het vertalen van teksten in dichtvorm is niet eens zozeer het vinden van bruikbare rijmen als wel, ten eerste, rijmen vinden die niet gezocht of geforceerd aandoen, en een resultaat bereiken dat zelf als poëzie bevredigend is; en ten tweede, dat het blijft klinken als de stem van de auteur. Dit laatste brengt met zich mee dat je de kenmerkende stijl, zinswendingen, woordkeus en zelfs het wereldbeeld van de auteur moet bestuderen om er geen verraad aan te plegen. Ik hoop zo voor elkaar te hebben gekregen dat, om maar iets te noemen , mijn Borges-vertalingen  niet net zo klinken als mijn Góngora-vertalingen. Maar al met al moet je het anachronisme onderkennen van de pretentie om Quevedo of Calderón in het Nederlands van de 20^ste of 21^ste eeuw te herschrijven. Met het verstrijken van de eeuwen verandert immers niet alleen de taal, maar ook ons begrippenkader. De manier waarop wij denken, zoals die in de taal tot uitdrukking komt, verandert.  Ik worstel hier altijd mee en kom er nooit helemaal uit. Ik stel me steeds zo ongeveer de volgende vraag: “Hoe zou de schrijver dit zeggen, hoe zou hij pakweg dit kwatrijn componeren, als hij zich niet in het Spaans van de 17^de eeuw maar in het Nederlands van mijn tijd zou uitdrukken?” Maar uiteraard zou een Góngora die in onze tijd in de polder zou zijn geboren niet schrijven zoals een Cordobees van zijn tijd. Elke schrijver schrijft vanuit zijn eigen ervaringen, die verbonden zijn met zijn tijdperk en tot uitdrukking komen in de specifieke taal van zijn tijd. Vandaar dat in dit soort vertalingen, zoals gezegd, een onontkoombaar anachronisme schuilt.

Wat Machado betreft: dichters zoals hij, of Jorge Manrique, of Fray Luis de León,  zijn des te moeilijker te vertalen vanwege de schijnbare eenvoud waarmee ze zich uitdrukken en die in vertaling nauwelijks omzettingen van de woordvolgorde of omslachtige parafrasen verdraagt. In die zin bieden Góngora of Calderón meer vrijheid.

Verder noemt u Cervantes; zijn naam staat goed op mijn vertaalcurriculum, maar het enige wat ik van hem vertaald heb is De poppenkast der wonderen, een tekst geschreven in een stijl waarmee ik, eerlijk gezegd, erg in de knoop heb gezeten. Te veel onderdelen van de tekst deden mij willekeurig aan; alleen al de namen van de personages, die je niet kunt handhaven maar ook niet kunt vertalen. Ik ben dan ook nooit helemaal tevreden geweest met het resultaat.

Naar aanleiding van de lezing van komende donderdag: wat bracht u ertoe om La Fabula de Polifemo y Galatea te vertalen?

A: Één van mijn beweegredenen was heel zelfzuchtig: de gelegenheid hebben om Polyphemus en Galatea grondiger dan ooit te lezen. Maar ik ben het ook eens met Dámaso Alonso dat het in puur formeel opzicht een buitengewoon volmaakt dichtwerk is, en dus een geschenk aan de wereldliteratuur dat het recht moet hebben gedeeld te worden met wie niet genoeg Spaans beheersen om van het origineel te kunnen genieten. Nu ik het vertaald heb vind ik het trouwens nóg beter dan vroeger: naast de octaven van Polyphemus en Galatea doen die van andere dichters me nu een beetje krachteloos aan, alsof er een hoop vulmiddel in zit. Een tekst als deze verdient het, beschikbaar te zijn in vertaling, vind ik, en aangezien wie het beter zouden kunnen het niet doen, heb ik het zelf maar gedaan.

Waarom zou de Nederlandse lezer dit gedicht van Luís de Góngora willen lezen?

A: Om te genieten van mooie literatuur, mag ik hopen. En louter nieuwsgierigheid. Dezelfde redenen, kortom, waarom iemand de Aeneis of de Divina Commedia zou willen lezen. Maar het is eigenlijk niet aan mij om die vraag te beantwoorden; dat moeten de lezers zelf doen. Guus Middag, die voor NRC Handelsblad een recensie van het boek schreef, heeft minder genoten van Polyphemus en Galatea dan van een gedicht tegen het huwelijk dat ook in de bloemlezing staat…

Voor welk publiek is uw lezing bedoeld?

A: Ik geef de lezing in het Nederlands omdat het per slot van rekening gaat om de presentatie van een vertaling in het Nederlands. Ik hoop dat er vertalers op afkomen, want daar ga ik het deels over hebben, maar iedereen is welkom die zin heeft om van mooie poëzie te komen genieten. Dat is het publiek dat ik in gedachten heb gehad bij het voorbereiden van mijn lezing.

El 10 de octubre se celebró en la Universidad de Ámsterdam la octava Conferencia Spinoza, una iniciativa conjunta del Amsterdam School for Cultural Analysis (ASCA) de la UVA, la Consejería cultural de la Embajada de España en la Haya y el Instituto Cervantes de Utrecht. El Centro Virtual Cervantes (CV) publica los textos de las conferencias Spinoza: http://cvc.cervantes.es/literatura/conferencias_spinoza/

La conferencia de este año lleva por título Contra la muerte y ha sido impartida por la escritora y periodista Rosa Montero. El acto fue presentado por el Embajador de España, Exmo Sr.Don Javier Vallaure, quien recordó a los grandes nombres que han impartido desde 2005 esta conferencia de prestigio.  Dr. Pablo Valdivia, profesor de literatura de la universidad de Ámsterdam, expuso los elementos más significativos de la obra de Rosa Montero, cuyo último libro se titula La ridícula idea de no volver a verte. Señala el profesor Valdivia en su introducción: “Precisamente, si algo podemos aprender en los libros de Rosa Montero, es que el duelo paradójicamente nos educa en experimentar con mayor plenitud la vida. La pérdida de un ser querido no tiene cura ni con el olvido ni con el tiempo. La muerte de alguien cercano es una sombra que nos acompaña, con la que tenemos que aprender a convivir. La ridícula idea de no volver a verte constituye un buen ejemplo de esta peculiaridad que acabamos de señalar y que está presente en un buen número de novelas de Rosa Montero”.

La conferencia de Rosa Montero, en tono personal e íntimo, es una reflexión sobre la vida y la muerte y el afán de escribir que condiciona la existencia del novelista. El acto de escritura, como todo acto de creación artística, nace de la necesidad de construir una ficción para hacer más soportable la vida,  para aprehender el tiempo y la belleza, para buscar respuestas a preguntas sin respuesta. En definitiva, la creación entendida como rebelión contra la muerte. El texto de la conferencia de Rosa Montero pronto se podrá consultar en el CVC.

Conozco a un hombre, militar vocacional desde bien pequeño. Un hombre que quiso y quiere estar en labor humanitaria en cualquier conflicto bélico al que envíen tropas españolas para ayudar a la población civil. Después de la guerra de los Balcanes, ya no puede ir a más conflictos. Lo que vio, lo que oyó, lo que respiró, lo que sintió en Mostar, le provocan aún pesadillas. Improvisar juguetes para los niños, el compañerismo entre las tropas europeas y el envío colectivo de flores a todas las madres españolas de los soldados desplazados, son los únicos recuerdos optimistas. Tal vez su fortaleza psíquica fuera más sensible de lo deseado. Tal vez las fortalezas psíquicas se debieran medir constantemente antes de otorgar cualquier responsabilidad en la que las vidas de las personas estén en juego.

Un responsable de estas pesadillas podría ser Ratko Mladic, coronel destacado en la guerra de Serbia con Croacia y ascendido a general del ejército serbio en la guerra contra Bosnia. ¿Héroe? ¿Criminal? Para su hija Ana Mladic, sería un héroe antes de saber que era un criminal. ¿Cómo es posible que un padre cariñoso, comprensivo y amoroso con su hija pueda ser a la vez un psicópata? La escritora Clara Usón en su libro La hija del Este (Seix Barral), mezcla realidad y ficción en una novela que denuncia el miedo y el horror que puede producir el ser humano. Clara Usón se inspira en la hija de Ratko Mladic y su tragedia personal, recorriendo la historia convulsa de los Balcanes y y su mezcla de religiones y etnias.

Ik ken een man, een militair al op jonge leeftijd. Een man die humanitaire hulp wilde bieden -en nog steeds wil- in welke oorlog dan ook waar Spaanse soldaten naar toe worden gestuurd om zo de burgerbevolking te helpen. Maar na de Balkanoorlog kan hij geen enkele oorlog meer aan. Wat hij zag, wat hij hoorde, wat hij ademhaalde, wat hij voelde in Mostar,  bezorgt hem nog steeds nachtmerries. Het maken van speelgoed voor de kinderen, de vriendschap tussen de Europese troepen en het sturen van bloemen naar alle Spaanse moeders van de uitgezonden soldaten zijn de enige positieve herinneringen die hij nog heeft. Waarschijnlijk was hij mentaal minder sterk dan gewenst. Wellicht dat iemands mentale kracht constant gemeten moet worden voordat deze persoon de verantwoordelijkheid krijgt over het leven van een ander.

Een van de veroorzakers van deze nachtmerries zou Ratko Mladic kunnen zijn, een uitstekende kolonel in de oorlog tussen Servië en Kroatë en opgeklommen tot generaal in de oorlog tegen Bosnië, Held? Crimineel? In de ogen van zijn dochter Ana Mladic was hij eerst een held voordat ze wist dat hij een crimineel was. Hoe is het mogelijk dat deze zachtaardige, begripvolle en liefdevolle vader tegelijkertijd een psychopaat kon zijn? In haar roman ¨Ana Mladic¨ vermengt de auteur Clara Usón de waarheid met fictie en klaagt zij de angst en ellende aan die een mens kan veroorzaken. Clara Usón werd geinspireerd door het tragische verhaal van de dochter van Ratko Mladic, daarbij de turbulente geschiedenis van de Balkan en haar mix van religies en etniciteiten vertellend.

Hierbij een aantal meningen van onze lezers uit de bibliotheek van het Instituto Cervantes in Utrecht/
Algunos de nuestros lectores de la biblioteca del Instituto Cervantes Utrecht opina:

“Inmersa como estaba en mi propia vida y mis problemas, la guerra de Yugoslavia pasó para mí como un eco de fondo, un murmullo lejano que escuchaba en los telediarios y a los transeúntes a mi lado. Al igual que la protagonista de la novela, yo también era una estudiante de veinte y pocos años, no me paré a reflexionar que aquella guerra estaba ocurriendo aquí, a nuestro lado, en un país europeo, desarrollado, del llamado “ primer mundo”. ¿Cómo pudo ocurrir?, ¿qué  les llevó a ello?, ¿qué existencia tan terrible tenían como para desencadenar esa tragedia?. El libro de Clara Usón da respuesta a todo esto. He aprendido mucho sobre el motivo de aquella guerra, sobre el poder inmenso de los líderes políticos y militares, y sobre lo absurdo y peligroso de los nacionalismos fanáticos. No me perderé la entrevista con Clara Usón seguro que tiene mucho que contar…”

«Un libro que me encantó, ya que además de unos buenos personajes y una historia que te atrapa, ofrece la oportunidad de conocer y comprender mejor la Guerra de los Balcanes; un conflicto prácticamente olvidado hoy en día, pero que ocurrió hace tan solo veinte años en plena Europa, muy cerca de países como Austria, Italia o Alemania. En mi opinión, un libro que no hay que perderse.»

“La Hija del este se publica en neerlandés por la editorial Signature con el título Ana Mladic, traducido por Elvira Veenings. El hecho de que en La Haya se esté celebrando  el juicio, varias veces interrumpido, contra el el general Ratko Mladic, padre de Ana, confiere a la novela una especial actualidad. Un libro que funde realidad y ficción, un documento exhaustivo y realista sobre la guerra de la antigua Yugoslavia y a la vez un relato apasionante sobre la tragedia personal de una hija que  descubre que su padre amado es “el carnicero de Srebrenica”. Historia terrible que ayuda a entender la reciente historia europea y que es al mismo tiempo un alegato contra la sinrazón a la que puede conducir el nacionalismo exacerbado. Pero también es la historia de una chica estudiante de medicina, de sus deseos, temores y esperanzas, y su gradual pérdida de inocencia. El libro atrapa, el libro duele, el libro abre nuestros ojos.”

Lees de mening van onze docente Leonor Ruiz Martínez op /Os invitamos a leer la visión de nuestra colaboradora Leonor Ruiz Martínez en Microcríticas Literarias

Este jueves 15 de noviembre, el Instituto Cervantes de Utrecht organiza una noche de cine nicaragüense en colaboración con la Asociación de Amistad Utrecht-León (Nicaragua) (Stichting Vriendschapsband Utrecht-León).

Para introducirnos en el tema nicaragüense, la biblioteca pone a vuestra disposición la obra de dos grandes escritores de este país. Por un lado, el reconocido Rubén Darío, máximo representante del modernismo literario hispanoamericano y gran renovador del lenguaje poético. Entre sus obras destacan “Azul”, que le hizo conocido en el mundo, “Prosas profanas” o “Cantos de vida y esperanza”. Por otro lado, Sergio Ramírez, ganador del Primer Premio Internacional Alfaguara de Novela en 1998 con su obra “Margarita, está linda la mar”. Este título está tomado precisamente de uno de los poemas más conocidos de Rubén Darío.

Y si queréis saber más sobre el país, también podéis encontrar una guía turística de Nicaragua en inglés con mapas, itinerarios, gastronomía…

Komende donderdag, 15 november, organiseert Instituto Cervantes Utrecht een Nicaraguaanse filmavond in samenwerking met de Stichting Vriendschapsband Utrecht-León.

Om je voor te bereiden op het thema, hebben we voor jullie in de bibliotheek werken van twee grote Nicaraguaanse schrijvers in de aanbieding. Om te beginnen de beroemde Rubén Darío, dé vertegenwoordiger van het Spaans-Amerikaanse literaire ‘modernismo’ en groot vernieuwer van de poëtische taal. Bekende werken zijn “Azul”, dat hem wereldberoemd maakte, “Prosas profanas” en “Cantos de vida y esperanza”. Daarnaast de schrijver Sergio Ramírez, die in 1998 de Spaanse literatuurprijs Primer Premio Internacional Alfaguara de Novela won met zijn roman “Margarita, está linda la mar”. Deze titel verwijst naar een van de bekendste gedichten van Ruben Darío.

Als je meer wilt weten over het land, vind je in de bibliotheek een Engelstalige toeristische gids over Nicaragua met kaarten, routes, gastronomie…